Rozdział 23

Oglądanie zdjęć przerwał nam Alexis.
Wszedł do pokoju i spiorunował spojrzeniem albumy, po czym speszony szybko zamknął je i pobiegł gdzieś schować.
Ja wraz z jego mamą nie mogłyśmy powstrzymać się od śmiechu.
Widok zawstydzonego Chilijczyka był przekomiczny.
Kiedy wrócił, jego mama stwierdziła, że nie będzie przeszkadzać.
Usiadł obok mnie i popatrzył w moje oczy.
- Błagam, powiedz, że nie widziałaś wszystkiego...
Nie mogłam wytrzymać.
Coś w środku we mnie pękło i zaczęłam się histerycznie śmiać.
- Oj Alexis, Alexis... Widziałam więcej, niż Ci się wydaje.
Chłopak zaczerwienił się lekko i uśmiechnął.
- Ale nie martw się, i tak byłeś przystojny.
Oboje zaśmialiśmy się i opadliśmy na łóżko.

~~~

Nie wiedziałam nawet kiedy udało nam się zasnąć.
Przespaliśmy pół dnia.
Już jutro wieczorem wracamy do Barcelony.
Myślałam, że obudzę się przed Alexisem.
O dziwo leżał podparty na łokciu i przyglądał mi się uważnie.
Uśmiechnęłam się do niego i dźgnęłam go w brzuch.
Oczywiście nie odbyło się bez większej wojny na poduszki, łaskotanie i dźganie.
Zmęczona już zupełnie skoczyłam na łóżko i położyłam się wygodnie.
Miał być obiad, ale nie poszłam na niego.
Po prostu mi się nie chciało.
Leżąc myślałam o planie imprezy urodzinowej dla Neya.
Wysłałam kilka smsów do Daniego z propozycjami.
Oczywiście zgodził się na każdy pomysł, bo razem z Oscarem nie mogli nic wymyślić.
Wiedziałam, że zajmą się tylko i wyłącznie sprawami alkoholu, bo w tym są zorientowani najlepiej.
W sumie to cieszyłam się, że mogę zorganizować tą imprezę.
O Neymarze miałam sporo pojęcia, w końcu byłam z nim.
Po kilku godzinach Alves napisał, że wszystko jest gotowe. 
Bałam się pomyśleć, co oni tam wykombinowali no ale cóż...
Wróciłam myślami do Chile.
Była już dziewiętnasta.
Zeszłam na dół, żeby pomóc w przygotowaniu kolacji.
Babcia i mama Alexisa krzątały się po kuchnii cały czas coś mieszając i przyprawiając.
Ja nakryłam do stołu i nakładałam porcję czegoś w rodzaju lazanii. 
Kiedy wszystko było gotowe, cała rodzina zasiadła przy stole.
Po kolacji poszłam spać, żeby się wyspać - w końcu jutro powrót...

~~~

Było wcześnie rano.
Alexis leżał na podłodze.
Zaśmiałam się cicho, bo przecież zasypiał obok mnie, na łóżku.
Przykryłam go kocem i podłożyłam poduszkę pod głowę.
Poszłam na dół, zjadłam jakieś szybkie śniadanie i wróciłam budzić Alexa.
Rzuciłam w niego poduszką.
On podskoczył i zauważył mnie od razu.
Uśmiechnął się i pocałował. 
Ja odwzajemniłam jego czynności.
Po wymienieniu czułości, poszłam do łazienki się umyć, uczesać i przebrać.
Wybrałam krótkie spodenki, bluzkę Barcy z "9" i imieniem "Alexis".
Do tego jakieś wygodne trampki.
Przejrzałam się jeszcze w lusterku i wyszłam z łazienki.
Spakowałam już resztę ciuchów, które zabrał Sanchez.
Teraz tylko czekać na wieczór.
Co prawda będę tęsknić za matką i babcią mojego narzeczonego.
Obie są wspaniałymi kobietami, które od razu polubiłam.
Oczywiście, jego tata również wywarł na mnie pozytywne wrażenie.
Miał takie samo poczucie humoru jak Alexis.
Albo to Alexis miał takie samo poczucie humoru jak on...
No nie ważne.
Oboje byli do siebie podobni charakterami.
Sanchez siedział właśnie na dole pochłaniając śniadanie.
Zeszłam do niego po cichu i schowałam się za drzwiami.
Czekałam, aż wyjdzie.
Chciałam go wystraszyć.
Udało mi się.
Kiedy wychodził z kuchni, wyskoczyłam przed niego.
On zaś wrzasnął jak mała dziewczynka.
Zaśmiałam się i pocałowałam go.
Siedzieliśmy w pokoju i niczym się zorientowałam, było trzeba wyjechać...

__________________________________

No i jest, 23.
Nie jestem z niego jakoś specjalnie zadowolona, ale nic z tym nie zrobię.
Wczoraj odszedł wielki człowiek - Tito Vilanova.Tito, gràcies per tot!

Rozdział 22

Szliśmy gdzieś z Alexisem a ja zupełnie nie wiedziałam gdzie zmierzamy.
Dotarliśmy na piękną plażę.
Słońce zachodziło.
Usiedliśmy więc na piasku i przyglądaliśmy się mu.
Kiedy już ostatnie promyki rozświetlały plażę, Alexis pomógł mi wstać.
On sam szukał czegoś w kieszeni.
Widać było, że jest lekko zdenerwowany.
W końcu znalazł to co chciał.
W ręku trzymał niewielkie bordowo-granatowe pudełeczko.
Uklęknął przede mną a moim oczom ukazał się cudowny, złoty pierścionek.
- Isabel. Długo przygotowywałem kwestię, której musiałem zapomnieć w najważnejszej chwili mojego życia.
Ale mam jedno zasadnicze pytanie... Wyjdziesz za mnie?
Popłakałam się.
Z radości oczywiście.
Stałam tak jeszcze przez chwilę.
- Tak, tak, tak! - powiedziałam i pocałowałam go.
Założył pierścionek na mój serdeczny palec i przytulił mnie mocno.
Teraz miałam pewność, że mam skarb, który zostanie ze mną na zawsze.
Byłam obecnie najszczęśliwszą osobą na świecie.
- Najwyższy czas wrócić do domu. - uśmiechnął się do mnie mój narzeczony.
Narzeczony - jak to cudownie brzmi.
Splótł nasze palce i ruszył w stronę ulicy, na której znajdował się jego rodzinny dom.

~~~

Kiedy weszliśmy do środka wszyscy już na nas czekali.
- Przepraszamy za spóźnienie... - powiedziałam.
- Nic się nie stało. - odpowiedziała z uśmiechem babcia.
Ona doskonale wiedziała, co się stanie.
Odwzajemniłam jej uśmiech i usiadłam przy stole obok Alexisa.
- Kochani, mamy Wam coś do powiedzenia... - Sanchez wstał i dodał - ja i Isabel pobieramy się.
Jego rodzina zaczynała nam gratulować, cieszyć się i wszystko na raz.
Ja również byłam zadowolona z tego, że tak pozytywnie to przyjęli.
Cały dzień minął tak szybko...
Będzie trzeba jeszcze powiadomić chłopaków z drużyny, Shaki, Anto...
Wiedziałam, że mogę na nie liczyć i że z chęcią pomogą mi w przygotowaniach do ślubu.
A chłopaki będą mieli kolejny powód do imprezowania.
Z uśmiechem poszłam się położyć spać.
Byłam strasznie zmęczona...

~~~

Rano obudziłam się z poczuciem, że ktoś leży obok.
Nie pomyliłam się.
Przy mnie jak zwykle spał Alexis.
Pocałowałam go delikatnie tak, żeby go nie obudzić i poszłam wziąć prysznic.
Po kąpieli owinęłam włosy w ręcznik i przebrałam się.
Makijaż ogarnęłam w miarę szybko jak na mnie.
Byłam już gotowa na przedostatni dzień w Chile.
Zrobiłam śniadanie dla całej rodziny.
Lubiłam to robić.
Przygotowałam miejsca przy stole dla wszystkich i usiadłam wygodnie popijając herbatę.
- Zostawiłaś mnie. - powiedział schodzący po schodach Alexis z udawanym oburzeniem.
- Oj przepraszam no. - uśmiechnęłam się i przytuliłam go.
- Oo, śniadanie. Jak miło. - powiedział.
- Tylko nie zjedz wszystkiego. - zaśmiałam się.
Do kuchni weszli jego rodzice i babcia.
- No, Isabel, postarałaś się. - powiedzieli zgodnie.
Byłam zadowolona, że udało mi się zaplusować.
- Dziękuję. - uśmiechnęłam się promiennie.
Wszyscy przystąpili do jedzenia.
Po śniadaniu pognałam na górę, żeby popakować niepotrzebne już rzeczy.
Połowa walizki była zapełniona.
Już jutro wracamy do domu a w sobotę urodziny Neya.
Właśnie...
Miałam pomóc chłopakom w przygotowaniach.
Ale miałam na to jeszcze dwa dni.
Kiedy już nas spakowałam położyłam się.
Obok mnie usiadła mama Sancheza.
- Isabel, masz może ochotę pooglądać zdjęcia Alexisa z dzieciństwa?
Zaśmiałam się.
- No jasne! - odparłam entuzjastycznie.
Już po chwili rodzicielka Sancheza siedziała koło mnie z trzema ogromnymi albumami.

__________________________________

Rozdział wyjątkowo w czwartek, dopóki jeszcze internet działa.
Znając życie i tak się wyłączy, więc korzystam póki mogę. :)
Następny przepisowo w sobotę, o ile modem będzie ze mną współpracował.
Mam nadzieję, że rozdział się spodoba. :)
Pozdrówki. :*

Rozdział 21

Po śniadaniu posiedzieliśmy w salonie.
Do Alexisa ktoś zadzwonił.
Przez pół godziny krążył po całym pokoju rozmawiając przez telefon.
W końcu zakończył rozmowę.
Był wyraźnie ucieszony.
Powiedział tylko:
- Ubieraj się, dzisiaj wyjeżdżamy.
Nie wiedziałam gdzie ma zamiar jechać.
Zrobiłam to, co mi kazał.
Umalowałam się jeszcze i uczesałam włosy.
Alexis w tym czasie też zajmował się sobą.
Kiedy czekałam na dole zbiegł po schodach i w locie złapał mnie za rękę.
Otworzył mi drzwi do samochodu i sam zajął miejsce kierowcy. 
- Czy możesz powiedzieć mi, o co chodzi i gdzie się tak spieszymy? 
Sanchez odwrócił głowę w moją stronę i uśmiechnął się.
- Jedziemy do mojej rodziny, do Chile. 
Szczęka mi opadła.
Do jego rodziny?
Jak to?
Przecież nie byłam gotowa.
- No to zaskoczyłeś mnie trochę. Jak długo masz tam zamiar być?
- Trzy dni. - odpowiedział wesoło.
- Trzy dni? Przecież nie mamy spakowanych walizek...
- Spokojnie Kochana, zająłem się tym. - machnął lekko głową na tylne siedzenia.
Odwróciłam się.
Leżała tam walizka.
"Okej" pomyślałam.
Miałam tylko nadzieję, że spakował jakieś w miarę dobre I CZYSTE ubrania.

~~~

Po kilku godzinach spędzonych na lotnisku siedzieliśmy już w samolocie.
Rzuciłam jeszcze ostatnie spojrzenie na lotnisko w Barcelonie i samolot ruszył.
W miarę szybko znaleźliśmy się na wysokości, gdzie można było odpiąć pasy.
Wyjęłam z torby laptopa i postanowiłam sprawdzić Facebooka.
100 wiadomości nieodebranych, ponad 200 powiadomień i 30 zaproszeń do znajomych.
Chyba pobiłam rekord.
Nie chciałam odbierać wiadomości, przyjmować zaproszeń ani przeglądać powiadomienia o tym, że znajomy zaprosił mnie do zagrania w grę.
Męczyły mnie już takiego typu wieści więc zamknęłam laptopa.
Obróciłam głowę w lewo.
Obok mnie siedział śpiący Alexis.
Założę się, że przespałby nawet wojnę.
Uśmiechnęłam się do siebie i również pogrążyłam się we śnie...
Obudził nas powiew wiatru.
Wylądowaliśmy.
Przez okienko samolotu wdzierało się Chilijskie słońce.
Alexis uśmiechnął się do siebie i pocałował mnie delikatnie.
Wyszliśmy ze środka i udaliśmy się do autobusu, który miał za zadanie dowieść nas do hali przylotów.
Nadszedł najdłuższy i najbardziej nudny moment - czekanie na walizki.
Na taśmie pojawiały się te same walizki.
Nigdzie nie było widać naszej.
Już zaczynałam się zamartwiać, kiedy w końcu pojawiła się.
Na samym końcu wjechała nasza średniej wielkości, czarna walizka z czerwoną wstążką.
Alexis złapał walizkę i chwycił mnie za rękę.
Przed lotniskiem miał czekać jego tata José, który miał zawieść nas do rodzinnego domu Alexisa.
Tak też było.
Po wyjściu zauważyliśmy pogodnego mężczyznę idącego w naszym kierunku.
W pierwszej kolejności przywitał się ze swoim synem.
Przytulali się przez chyba 15 minut.
Następnie podszedł do mnie.
- A Ty musisz być tą dziewczyną, o której Alexis tyle mi opowiadał. Isabel, prawda? - wyciągnął rękę w moją stronę.
- Tak, proszę pana, Isabel. - oblana rumieńcem po jego ostatnich słowach uścisnęłam delikatnie rękę José, którą pocałował jak na dżentelmena przystało.
Teraz już wiem, za kim Alexis to ma.
Wsiedliśmy wspólnie do samochodu i ruszyliśmy. 

~~~

Przejeżdżaliśmy przez wiele urokliwych uliczek aż w końcu dotarliśmy.
Zaparkowaliśmy przed dwupiętrowym, sporym domkiem.
Był biały a jego dach czarny.
Widać było, że właściciele o niego dbają.
Alexis otworzył mi drzwi i zabrał walizkę.
Weszliśmy do środka.
Przywitały nas babcia i mama Alexisa.
Obie były bardzo wesołymi i pogodnymi kobietami.
Po zaprzyjaźnieniu się z jego rodziną nadszedł czas na obiad.
Byłam potwornie głodna.
W końcu nie jadłam nic od kilku godzin.
Poszłam do kuchni.
Stała tam babcia Alexisa gotująca obiad.
- Pomóc w czymś? - podeszłam do niej i uśmiechnęłam się.
- Nie, nie trzeba. - odpowiedziała - możesz zrobić dla mnie tylko jedno...
Odwróciłam głowę w jej stronę.
- Słucham.
- Obiecaj mi, że nigdy nie zostawisz Alexisa...
Spojrzałam na nią i zaśmiałam się. 
- Nawet nie miałam tego w planach. 
Babcia uśmiechnęła się.
- To dobrze. Nie wiesz nawet, jak bardzo mu na Tobie zależy i jakie ma co do Ciebie plany.
Po tych ostatnich słowach pogrążyłam się w myśleniu.
O czym wiedziała babcia Alexisa?
Otrząsnęłam się z myślenia kiedy do kuchni wszedł Sanchez.
- Długo będziemy musieli czekać? Zgłodniałem. - zaśmiał się.
- Spokojnie, jeszcze chwila. - odparła babcia.
Alexis pokazał, że mam iść z nim.
- Babciu, idziemy się przejść. Wrócimy potem.
Kobieta zgodziła się, puściła mi oczko i wróciła do pracy...

__________________________________

Dzisiaj znowu później, ale musiałam wyjechać o 8:30 i wróciłam niedawno do domu. :)
Mam nadzieję, że się spodoba.

Rozdział zadedykuję Gosi , która jest wierną czytelniczką i czeka na następnego bloga. :D
Poza tym chciałabym Wam podziękować za równe 1000 wyświetleń, jesteście wspaniali. ♥

Miłego wieczorku, cześć. :)

Rozdział 20

Byliśmy już w hali odlotów.
Ja, Oscar, Neymar i Alves.
Reszta piłkarzy machała nam jeszcze.
Odmachaliśmy im i ruszyliśmy w stronę autobusu, który miał podwieść nas do samolotu.
Wchodząc po schodach ostatni raz spojrzałam na Brazylię, i zniknęłam w samolocie.
Alves gadał z Neymarem o jego urodzinowych planach.
Wysłałam sms'a Alexisowi i usiadłam obok Oscara.
- Cieszysz się w ogóle, że przeprowadzam się do Barcelony? - spojrzał na mnie.
- No pewnie, że tak! Będę miała mojego najlepszego przyjaciela przy sobie. - uśmiechnęłam się.
On postąpił tak samo...
Cała droga minęła w spokoju.
Obudziłam się czując, że ktoś leży na moim ramieniu.
Był to śpiący Oscar.
Odwróciłam lekko głowę i zaśmiałam się.
Zobaczyłam Alvesa, który opierał się o Neya a On zaś leżał na Danim.
Wyglądali jak śpiące, słodkie bliźniaki.
Zrobiłam im zdjęcie, żeby je potem pokazać.
Mieliśmy zapinać pasy.
Szturchnęłam lekko Oscara, następnie zrobiłam to samo z Neyem i Alvesem.
Podczas lądowania nie było żadnych problemów.
Kiedy wysiedliśmy z samolotu, przywitało nas wschodzące słońce.
Uśmiechnęłam się do siebie i pognałam po bagaż.
Oświadczyłam chłopakom, że już niedługo się zobaczymy i uściskałam ich.
Wyszłam z hali przylotów i ujrzałam Jego.
Stał oparty o samochód i czekał na mnie.
W ręku trzymał bukiet cudownie kolorowych kwiatów.
Podbiegłam do Niego i rzuciłam mu się na szyję.
On objął mnie delikatnie.
- Isabel, tęskniłem, wiesz? - spojrzał na mnie i pocałował w czoło.
- Ja też, Alexis. - uśmiechnęłam się i pocałowałam go.
Sanchez obdarzył mnie jednym ze swoich najpiękniejszych uśmiechów i wręczył mi bukiet.
Włożył walizkę do bagażnika i otworzył mi drzwi.
Zajęłam miejsce na fotelu obok niego i czekałam.
Wsiadł do samochodu i zaśmiał się.
- Czas na niespodziankę. Gotowa? - odwrócił głowę w moją stronę.
Spojrzałam mu w oczy i powiedziałam:
- Nie wiem na co mam być gotowa skoro nie wiem o co chodzi, ale chętnie się dowiem. - uśmiechnęłam się słodko.
- No to jedziemy w takim razie.
Byłam ciekawa, gdzie zawiezie mnie Alexis i co mnie tam czeka.
Przymknęłam oczy i przysnęłam.

~~~

Obudził mnie Sanchez.
Staliśmy przed Camp Nou.
Szczerze?
Nie spodziewałam się tego, że tu przyjadę od razu po powrocie.
Miałam nadzieję, że niespodzianką nie będzie kolejny trening.
Nie miałam racji.
Weszliśmy do środka.
Przeszliśmy przez tunel, który prowadzi na stadion.
To, co zobaczyłam było piękne.
Wszyscy piłkarze Barcy ( niektórzy wraz ze swoimi partnerkami) stali pod wielkim szyldem z napisem " Witaj w domu Isabel!! :) ".
Uśmiechnęłam się i uściskałam wszystkich.
Na całym stadionie walały się balony i serpentyny.
Na środku stał stolik z tortem, na którym pisało "Tęskniliśmy! :D".
Pokroiłam go i każdemu wręczyłam kawałek.
W rogach stały wielkie cztery głośniki z których rozbrzmiewała muzyka puszczana przez Jonathana.
Cieszyłam się, że chłopaki o mnie pamiętali.
Po kilkugodzinnej zabawie powitalnej na stadionie wraz z Alexisem wróciliśmy do domu.
Zdziwiło mnie to, że było tam całkowicie czysto.
Byłam zadowolona z tego powodu, ponieważ nie musiałam niczego sprzątać.
Usiadłam na kanapie i włączyłam telewizor, w którym miała lecieć powtórka meczu.
Poczułam czyiś oddech na karku.
Wiedziałam, że był to Sanchez.
Odwróciłam się i pocałowałam go najdelikatniej i najdłużej jak potrafiłam.
Potrzebowałam tego.
Alexis odwzajemniał pocałunki, to samo robiłam ja.
Nie wiedziałam kiedy - znalazłam się z nim w sypialni.
Nareszcie mogłam mieć Go dla siebie.
Znowu poczułam jego bliskość, ciepło i miłość, której brakowało mi przez tydzień.
Zasnęłam wtulona w Sancheza...

~~~

Rano obudziły mnie wpadające przez okna promienie Barcelońskiego słońca.
Uśmiechnęłam się do siebie i usiadłam wpatrując się w okno.
Obróciłam się w drugą stronę.
Alexis jeszcze smacznie spał.
Przetarłam oczy i zaczęłam szukać szlafroka.
Leżał zupełnie po drugiej stronie pokoju.
Z resztą, inne ubrania też walały się wszędzie.
Zaśmiałam się pod nosem.
Poskładałam elementy garderoby na łóżku i zeszłam na dół zrobić śniadanie.
Zbiegłam po schodach i znalazłam się już w kuchni.
Otworzyłam lodówkę i pomyślałam, co mogę zrobić z dostępnych produktów.
Wyjęłam jakieś sery i szynki.
Chleb jak zwykle leżał w szafce.
Zrobiłam kanapki, zaparzyłam herbatę i czekałam, aż Alexis się obudzi.
Usiadłam na blacie obserwując fale rozbijające się o brzeg morza.
Miałam jeszcze okazję żeby pomyśleć o tym, co mnie spotkało w Barcelonie.
Gdybym nie dostała tego biletu od mamy...
Nic tak fantastycznego by mnie już nie spotkało.
Jestem pewna, że będę jej za to dozgonnie wdzięczna.
Zastanawiałam się, dlaczego akurat ja?
Jakim cudem zwykła dziewczyna została obdarzona miłością przez Neymara i Alexisa Sancheza.
No i jeszcze poznałam tylu wspaniałych przyjaciół...
Pewnie nigdy nie znajdę na to żadnego racjonalnego wyjaśnienia.
Moje przemyślenia przerwał schodzący po schodach Alexis.
- Dzień dobry kochanie. - powiedział radośnie i pocałował mnie - jak się spało?
Spojrzałam na niego i odpowiedziałam:
- Fatalnie.
Sanchez zrobił smutną minę.
Od razu dodałam:
- Bo musiałam wstać i zostawić Cię samego.
Chłopak spojrzał na mnie i pocałował w czoło.
- Isabel, ja zawsze jestem do Twojej dyspozycji.
Zaśmiał się jeszcze uroczo i przystąpił do konsumowania śniadania...

__________________________________


Objętościowo jako-tako.
Dzisiaj rozdział wyjątkowo późno, ale party... XDD
Jeszcze 5 rozdziałów i epilog.
Drugie opowiadanie już się pisze. :)
Miłego wieczoru, xo. ♥

Liebster Blog Award.

Dzisiaj tak odrobinę z innej beczki.
A mianowicie:
Zostałam nominowana do Liebster Blog Award.
Chciałabym podziękować za nominację właścicielce TEGO BLOGA (klik).

Podobnie jak Wiktoria, która mnie nominowała wyjaśnię, o co w tym chodzi.

Więc:

"Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za „dobrze wykonaną robotę”. Jest przyznawana dla blogów o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował."

Pytania, na które odpowiem:

1.Czy myślałaś długo nad fabułą bloga? 

2.Podobają Ci się chłopcy z długimi włosami? 

3.Ulub.Aktor? Jaka rola w jego wykonaniu wg. Ciebie była najlepsza? 

4.Jak walczysz z bezsennością? 

5.Czy jest jakieś miasto ,które w przyszłości musisz odwiedzić? 

6.Lubisz być w centrum uwagi czy raczej trzymać się na uboczu? 

7.Ile masz lat i jak długo zajmujesz się blogowaniem? 

8.Czy podoba Ci się mój blog? Która postać jest najciekawsza? 

9.Co sądzisz o ludziach,którzy się okaleczają? 

10.Ile miałaś lat jak nauczyłaś się jeździć na rowerze? 

11.Wymarzony chłopak...jakie powinien mieć cechy?

Odpowiedzi:
1. Nie, w ogóle nad nią nie myślałam. Wyszło samo z siebie.
Cały blog jest pisany zupełnie spontanicznie. :)

2. Jeżeli chodzi o takie do ramion, to nie.

To jest zdecydowanie obrzydliwe, zwłaszcza wtedy, kiedy chłopacy o nie nie dbają.

3. Adam Sandler. Według mnie najlepiej zagrał rolę Lennego Federa w "Duże dzieci" i "Jeszcze większe dzieci". Ogólnie, to w każdym filmie daje z siebie 100%. :)

4. W ogóle staram się z nią nie walczyć. I tak wiem, że przegram.

5. Koniecznie, koniecznie, koniecznie Barcelonę.

6. Nie lubię być ani w centrum uwagi, ani trzymać się na poboczu. Jakoś tak po środku mi najbardziej odpowiada. :)

7. Mam 13 lat, blogowaniem zajmuję się od lutego bieżącego roku.
8. Jest doskonały. Każdy rozdział jest ciekawy i z chęcią go czytam. Najbardziej podoba mi się postać Sary. :) 

9. Okaleczają się, bo chcą odreagować. Ale to przecież bez sensu. Nie sądzę o nich nic. Nie znam nikogo takiego, kto się okalecza.
10. Koło trzech, czterech. Nie pamiętam dokładnie.
11. Przede wszystkim powinien mieć poczucie humoru, być odważny, pomocny i wyrozumiały.


Niestety nie mam kogo nominować. 

Ale spokojnie, jeśli znajdę kogoś takiego to dam znać i powiadomię te osoby oraz dodam je do tego postu i wymyślę pytania. :)